Nowości

Styczeń 1880 r. William Heerlein Lindley po raz pierwszy w Warszawie

W dniach 16–19 stycznia 1880 roku William H. Lindley przybył po raz pierwszy do Warszawy. Była ona przystankiem na jego drodze do Sankt Petersburga, dokąd wiózł plany kanalizacji tego miasta. W tym czasie był już głównym inżynierem we Frankfurcie nad Menem i następcą ojca w firmie rodzinnej. W dniach 16 i 17 stycznia 1880 r. w Magistracie odbyły się „ustne rozprawy nad projektami Lindleya”. Podczas posiedzeń Obywatelskiego Komitetu Budowy Kanalizacji (potocznie Komitetem Kanalizacyjnym), któremu przewodniczył baron Nikołaj Medem (1833-1899), generał–gubernator i gubernator warszawski, a asystował Sokrates Starynkiewicz (p.o. prezydenta Warszawy, 1875–1891), miały miejsce „nadzwyczaj ożywione dyskusje”.

Podczas trzech kolejnych spotkań omówiono różne aspekty projektu wodociągów i kanalizacji złożonego przez ojca Williama Lindleya miastu Warszawie w 1878 rok. Uczestniczyli   w nich, „bok inżynierów, dygnitarze warszawscy cywilni i wojskowi w licznym gronie, z uwagi na ważność przedmiotu”. Choć wydawał się dostojnemu gronu bardzo młody (miał 27 lata), ale „jak wnosić można było zdolny, a zwłaszcza umiejący dobrze mówić", zrobił na zebranych bardzo dobre wrażenie. Starynkiewicz wspierał go dostępnymi sobie środkami. Nie tylko odpowiadał w prasie na wszelkie ataki na  Lindleya, kanalizację, wodociągi czy gospodarkę Magistratu w ogóle, ale potrafił także trafić do poszczególnych ludzi, by w osobistej rozmowie udowadniać swoje racje” – wspominał inżynier miasta Julian Majewski.

Ratusz Warszawy, ok. 1878

Największą zaletą tych trzydniowych posiedzeń było to, że warszawscy inżynierowie mogli wypowiedzieć swoje zdanie, zaś Lindley miał okazję zaprezentować własny punkt widzenia. Samemu Lindleyowi stwarzano ponadto wyśmienitą okazję do poznania polskich specjalistów, których miał zatrudnić przy realizacji projektu. Bezpośrednim wynikiem dyskusji było zawarcie z Wiliamem H. Lindleyem umowy wstępnej, zlecającej mu prowadzenie budowy wodociągów i kanalizacji w Warszawie.

Szerzej na ten temat zob.: R. Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, Societas Lindleiana, Warszawa 219, t.II.

Świąteczne gratulacje od i dla MPWiK w Warszawie

Drogie Przyjaciółki/ Przyjaciele, Sympatyczki/ Sympatycy Societas Lindleiana,

Mija kolejny rok kalendarzowy, który przynosi ważne wspomnienia.W Królestwie Polskim pod zaborem rosyjskim troska o zaopatrywanie w wodę ludności Warszawy spoczywała w rękach Zarządu Miasta (Miejskiego), zaś wodociągi i kanalizacja stanowiły jeden  z wydziałów administracyjnych Magistratu Warszawy. Dopiero 1 stycznia 1924 roku, gdy powołano do życia Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji m.st. Warszawy, ta część gospodarki miejskiej usamodzielniła się. Na czele PWiK m.st. Warszawy stanął Zarząd jako organ ustawodawczy i Dyrekcja jako organ wykonawczy. Pierwszym dyrektorem został Edward Szenfeld (1863-1943?), inżynier, absolwent Wydziału Inżynierii Politechniki w Rydze, zatrudniony przy budowie wodociągów i kanalizacji w Warszawie (1888-1896), początkowo jako pomocnik kierownika budowy, później naczelnik biura budowy oraz eksploatacji kanalizacji i wodociągów. Prawa ręka Josepha Lindleya.

 W 1927 roku przystąpiono do budowy nowego gmachu na rogu ulic Starynkiewicza i Nowogrodzkiej. Gmach ukończono i poświęcono w dniu 28 czerwca 1930 roku.

Gratulujemy  MPWiK pięknego jubileuszu!

Societas Lindleiana

Z tej okazji dzielimy się z Wami, nasi Drodzy, życzeniami, które otrzymaliśmy od naszych przyjaciół z MPWiK w Warszawie, wraz z linkiem to zabawnego filmu o przygodzie Św. Mikołaja z warszawską kranówką  

Pierwsza podróż Wiliama do Hamburga

Hamburg, początek drogi

Dwieście lat wcześniej, 25 września 1824 roku 16-letni William Lindley, decyzją matki Catherine i wuja Bena, odbył swoja pierwszą podróż do Hamburga. Celem podróży była troska rodziny o dalsze wykształcenie Williama a Hanzeatyckie miasto-państwo, mające bliskie kontakt handlowe z Londynem, wydawało się ciekawym pomysłem. Język niemiecki mógłby być niezwykle przydatny. 

Sceny z dzieciństwa. William z matka Catherine i rodzeństwem, Croydon 1820 r. (Album Soltau)

Wybór rodziny padł na pastora Schrödera, zięcia znanego niemieckiego poety Matthiasa Claudiusa, zamieszkałego w Wandsbeck pod Hamburgiem. Jak zapisała matka, William opuścił Londyn 25 września 1824 roku i do domu powrócił   2 lipca roku następnego. Parowiec, którym podróżował pod opieką starszego przyjaciela, nosił wiele mówiącą nazwę  "Wytrwałość" („Perserverance”). Lekcje niemieckiego  u pastora Jacoba Schrödera (1777-1831)) William pobierał przez 10 miesięcy. W kolejnych latach los rzucił młodego Williama do tego miasta ponownie. Nadzorował tam budowę połączenia kolejowego Hamburg-Rothenburgsort a następnie odbudowywał to miasto po wielkim pożarze w 1842 roku. Swoje życie zawodowe i rodzinne związał William Lindley z Hamburgiem  przez kolejne dwie dekady.

Dom pastora Schrödera w Wansbeck 1824 r. (Album Soltau)

Lindleyowskie wodociągi w Warszawie centrum pomocy powodzianom

Warszawiacy okazują wielkie serce ofiarom powodzi

Od momentu ogłoszenia przez prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego w dniu 15 września 2024 roku zbiórki darów dla powodzian, serce warszawiaków bije w kierunku południa kraju – gmin, miast i miasteczek, które ucierpiały w wyniku powodzi.

Zbiórka na terenie Stacji Uzdatniania Wody Filtry ruszyła w niedzielę 15 września o godz. 17.00. Pomoc przyjmowana jest przy bramie wjazdowej na teren Stacji Filtry od ul. Raszyńskiej.

Ofiarność mieszkańców jest ogromna. Przyjeżdżały także auta zwożące dary pozostawione w urzędach stołecznych dzielnic. Brama wjazdowa na teren Stacji Filtrów jest praktycznie przez cały czas oblegana autami załadowanymi darami.

Zob. film z tej akcji: 

https://www.youtube.com/watch?v=mt4wYODJWcg

W drogę w kierunku Kłodzka, Lądka Zdroju oraz Nysy 18 września wyjechał pierwszy konwój: 2 tiry oraz 4 transportery, które pomieściły w sumie 35 palet wody butelkowanej, 22 palety z artykułami higienicznymi, 8 palet ze środkami czystości oraz 18 palet z żywnością. MPWiK przekazało także kilka ogromnych pomp do osuszania zalanych pomieszczeń.

Sprzęt MPWiK na tle lindleyowskich obiektów, Fot. A.K. Kobusowie

To nie koniec ofiarności stolicy – ludzie cały czas donoszą kolejne dary. Ich zbiórka potrwa do odwołania.

Zob.: https://www.mpwik.com.pl/view/warszawiacy-okazuj-wielkie-serce-ofiarom-powodzi

Powszechna Wystawa Krajowa we Lwowie w 1894 r.

130 lat temu, 5 czerwca 1894 roku we Lwowie odbyła się Powszechna Wystawa Krajowa, w ramach której po raz pierwszy udostępniono zwiedzającym „Panoramę Racławicką”. Zorganizowana w setną rocznicę insurekcji kościuszkowskiej wystawa była największym przedsięwzięciem gospodarczym i kulturalnym okresu rozbiorowego. Ekspozycja była nie tylko przeglądem dorobku gospodarczego Galicji, ale przede wszystkim ponadzaborową prezentacją narodowej kultury i sztuki, „[…] wielką manifestacją jedności i żywotności narodu polskiego”. Wystawę przygotowywano dwa lata. Na obszarze około 46 hektarów – w obrębie Wzgórza Stryjskiego – wzniesiono 129 rozmaitych budowli, wśród których były m.in.: pałac sztuki, sala koncertowa, stadion, hala maszyn, stajnie, cieplarnie, restauracje, kawiarnie. 

Zob. Beata Stragierowicz, „Powszechna Wystawa Krajowa 1894 roku – wielkie dni Lwowa, Galicji i Polski”, https://mnwr.pl/intrygujace-powszechna-wystawa-krajowa-1894-roku-wielkie-dni-lwowa-galicji-i-polski/

Medalion pamiątkowy awers i rewers

 Na wystawę tę William Heerlein Lindley przygotowali się jak przystało na tak znanych inżynierów. Specjalnie otwarty na tę okazję pawilon mieścił wystawę planów i modeli, obok niego zaś znalazł się „Wzór budowli przedstawiający kanał spławny   z przyrządem przepłukującym i przyporami”. Opracował także publikację w języku polskim przystępnie popularyzującą pięćdziesiąt lat doświadczenia w zakresie projektowania i realizacji przez nich miejskich robót kanalizacyjnych i wodociągowych. Katalog wystawowy zawierał 138 pozycji, z których numery od 42 do 93 dotyczyły Warszawy. Za najważniejsze dla swoich dokonań Lindleyowie uznawali prace nad wodociągami i kanalizacją w Hamburgu, Frankfurcie nad Menem, w Warszawie, w Elberfeld, Mannheim oraz w Hanau. Katalog zawierał też czterojęzyczne objaśnienie „do typowej budowy kanału spławnego”, wykonanych w Hamburgu w 1842 roku, we Frankfurcie w 1865 roku i Warszawie w 1882 roku.

Fragment opisu eksponatu

Zob. R. Żelichowski, Lindleyowie. Dzieje inżynierskiego rodu, Societas Lindleiana, Warszawa 219, t. II, s. 231

Kanały Lindleya, wzór 1843